La ambigüedad de las cosas

November 22, 2012

La ambigüedad de las cosas

Sentir el frío me hace recordar el leve rugir del viento arrastrando las hojas en todas direcciones mientras las nubes corren escapándose de algo que nadie sabe. El batir de las ramas llenas de hojas que no les quedará mucho para quedar vacías.

No comments:

Algo parecido a mí por Carlos Casares

"O baile segue.

Ela, sentada nun banco de pedra na Alameda, soa, non ve a ninguén.

Chegou esta mañá ben cedo. Agardábana os tíos na estación. Pasou o día espiando vellos detalles: a tecla do piano que daba un son a pau que lle limaba os dentes. Aquel periódico do ano 1912 que gardara alguén, ¡quen sabe cando!, na páxina 12 do dicionario latino de Raimundo de Miguel. [...] Foi na horta onde se decatou de que aquel verán sería diferente. Subida no alto da mesa do merendeiro mirou para o fondo do monte e viu a canteira dos ecos. Era domingo e non picaban os canteiros. Quíxose lembrar: pero pensou: 'os nenos subiamos ao alto da Penamoura e os maiores quedaban...' E voltou para a casa. Non recordaba ben, pero lera nalgures que, ás veces, o aire do domingo era distinto. Dixo: 'hoxe tamén' Oíu a súa propia voz na soidade da sala e quedou escoitando. Estaba triste.

Despois de xantar botouse na cama a descansar. Unha vez máis contou as trinta táboas do teito. Logo pechou as fiestras e entretívose mirando as sombras da xente que pasaba pola rúa e que se reflectían, esqueléticas, na parede branca do fondo do cuarto. Durmiu. [...]

Saíu ó baile. Sentou nun banco de pedra e alí está, pensativa, coa melena por diante dos ollos, triste, un pouco cansa. De cando en vez mira á xente que baila, mira atentamente, pero logo métese de novo en si, moi dentro, esquecida de todo, casi ausente.

As parellas bailan, xiran, móvense lentamente, enfeitizadas co ritmo da orquestra, que toca, toca sen descanso, dona do ambiente, dona dos corpos xa. E ela mira, mira entre todos unha vez máis. Non ha tardar moito en saber que alí non atopará nada, pero aínda lle queda unha pequena esperanza. Non está aburrida. Colle un pau e pinta un redondel no chan e un triángulo dentro e dúas cruces. Despois borra todo e escribe e volve borrar e crava os ollos na area que pisa e alonga o oído como se quixese fuxir da música para chegar ata a praia, ata o ruído das ondas ao bater contra as rochas, que baten, que oe bater agora, que se lle meten na cabeza como cando escoita as caracolas. E entón afumégaselle o pensamento, entre bágoas que non chora, pero que lle petan nos ollos, agumégaselle o pensamento e xa non sabe que está no baile da Alameda e que agarda algo, case sen ganas, pero agarda, agardará un pouco aínda, un pouquiño só antes de que se lle morra para sempre esa lene esperanza que leva dentro. Esquécese de todo e o mar chámalle na lembranza, chámalle con forza, duramente, mentres ela bota a melena para atrás, sen se decatar, mecanicamente, porque na praia un rapaz dille estás moi guapa e ela sente como se a enchesen de areas toda por dentro e o rapaz cóllelle a man e bícanse e nadan xuntos e o sol vainos dourando, emborrachando, e ela non di nada porque o rapaz fala, fala, fala e ela non quere saber nada, oír nada, senón soñar, soñar, só soñar e pasar as tardes na illa bailando cos pés metidos na auga e coas caras ben xuntiña, collidos, electrizados subindo por aquel monte de lume, subindo entre brasas subindo ata que aquela forza poderosa se desfaga en luciñas de cores en non quede máis que a quente recordanza gumegando, correndo para ver unha película italiana que ela volverá ver despois alá nacidade chuviosa de inverno [...]"

· · · · · · · · · M i c h e l l e · · · · · · ·

November 22, 2012

La ambigüedad de las cosas

No comments:

Post a Comment

Hola, no eres ningún número

IVX